بسیار اند دخترانی
با پستان‌هایی رسیده
تر‌ک خورده آن‌چنان آن انارهای ِ سرخ ِ چیدنی
که برون زده دانه‌ی ِ سرکشی به پیرهن‌دری
من ولی شیفته
شیفته‌ی ِ آن میوه‌ی ِ ترش و کال
روییده در باغ ِ سیب ِ سینه‌ی ِ تو ام
شتابی نی‌ست
ای دماوند ِ سپید-اندام!
ای دامن و دامنه‌ات پوشیده از باغ‌های ِ سیب!
شتابی نی‌ست
نشسته ام به پای‌ات تا همیشه
فصل پشت ِ فصل
شتابی نی‌ست
بانوی ِ سایه‌سار ِ من!
مرا بس
که تو را در دید دارم
روز و شب؛
شتابی نی‌ست
درخت ِ سیب ِ سبز ِ سر به زیر ِ من!
که دو چشم کم است
تو را بیش از این‌ها باید دید
بریده باد دستی که تو را خواهد چید
نشسته‌ام تا خود بیفتی بر سر-ام
شاید این بار جای ِ قانون و معادله
شعر ِ تازه‌ای کشف شود برای ِ این جهان
سروده شده در دوشنبه ۸ مهر ۱۳۸۷ ساعت ۰۱:۰۰
