تکلیف ِ چشم‌های‌ام روشن نی‌ست
این آفتاب ِ پشت ِ مه است
یا ماه ِ پشت ِ ابر؟
ایستاده ام میان ِ هیچ
هیچی که چون سپاه ِ مه
سرزمین ِ دید ِ مرا
از دوردست تا پیش ِ پای ِ چشم
فتحیده است
از دور
شعله‌های ِ آشنای ِ آتشی
می‌کشد مرا
سوی ِسرنوشت
تنهایی‌ام نشسته اکنون
بر فراز ِ ابرها و جنگل و کوه
بر فراز ِ ماه و مه
در میان ِ جایی که هیچ نی‌ست
در کنار ِ خاکستر ِ ستاره‌ای که می‌دمد به چشم‌های‌ام:
مترس از یورش ِ سرد ِ فرشته‌های ِ تاریکی
هیچ نی‌ست
گرم می‌شود دل‌ام، دست‌ام
وقتی به یاد ِ تو می‌افتم
یاد ِ تو
بازی ِ نسیم ِ سحرگاهی است با پیچ و تاب ِ موهای‌ام
موسیقی ِ زنگوله‌ی ِ گلّه‌ی ِ گوسفندان است
صدای ِ نگهبانی ِ سگ‌ها است
یاد ِ تو
روشنای ِ ماه ِ کامل است
یاد ِ تو زبانه‌ی ِ آتش ِ گلی است زرد و نارنجی
که می‌روید
از میان ِ دل‌ام
در حضور ِ سرد ِ تاریکی
سروده شده در جمعه ۰۱ مرداد ۱۴۰۰ ساعت ۰۴:۴۵
