نشسته ام خیره به ماه ِ چهارده
چو آتش ِ هیزم میان ِ سنگ‌ها
زبانه می‌کشم هر دم از یک سو
چو شعله‌ی ِ کوتاه‌دامنی در واپسین دم‌ها
می‌سوزم و می‌دودم تمامی ِ شب را
شاید کسی ببیند این پیام ِ آخر را
کسی که هم‌قبیله‌ی ِ من است
امّا نشسته در دشت‌های ِ نقره‌رنگ ِ ماه
قبیله‌ای که در عصر ِ اینترنت و فضاپیما
هنوز پر می‌شود تنهایی‌اش
با صدای ِ وحشی ِ رود و نور ِ ملایم ِ ماه
واپسین شعله‌های ِ بودن ِ خویش را
زیر ِ آسمان ِ تاریک ِ این جنگل ِ خاموش
می‌پیش‌کشم
به آشنای ِ ناشناسی در آن ستاره‌ی ِ دور
خاکستری می‌شود
جان ِ نارنجی‌ام /
آرام می‌گیرد در زمین،
شاید دوباره گر بگیرد روح ِ وحشی‌ام
این بار در سیّاره‌ای دیگر
سروده شده در پنج‌شنبه ۳۱ تیر ۱۴۰۰ ساعت ۰۳:۰۸
