من آن درد ام
که درمان‌اش خود ِ درد است
خود ِ زجر است
خود ِ رنج است
من آن اندیشه‌ی ِ خالی از اندیشه ام
من آن ریشه‌ی ِ بی‌ریشه ام
من آن عشق ِ بی‌آتش
من آن فرهاد ِ بی‌تیشه ام
من آن رنگ ِ ناخواسته بر بوم ریخته
من آن طبف ِ نامرئی
من آن رنگ ِ پریده‌ی ِ انسان
من آن رنگی که بی‌رنگ گشت در چشم‌ها
من آن موی ِ دماغ ِ چهره‌ی ِ مغرور ِ درون ِ بوم
من آن بی‌جواب ِ دور ِ دنیا گشته از ایران تا روم
من آن حل نگشته در جبر ِ روزگار
پرسشی که پاک شد از حساب‌ها و کتاب‌ها
من آن آتش ِ روی ِ آب
من آن شعله‌ی ِ بی‌هوا خفته در زیر ِ خاک
من آن هوای ِ دم‌کرده در اتاق‌های ِ بی‌پنجره
من آن لحظه‌های ِ جاری در پس ِ سدّ ِ انتظار
من آن مولّد ِ غم‌های ِ سینوسی ِ شهر
- هر ثانیه پنجاه بار زیر و زِبَر –
من آن نابودگر ِ دیوارهای ِ یقین ِ پیش‌ساخته
من آن آوار ِ سنگین ِ برف و باران
بر سر ِ سقف‌های ِ کاذب ِ عقل و ایمان
من آن شاعر ِ شب‌نشین ِ هذیان‌گو
چشم‌بیدار و دل‌سرد
از گرمای ِ روز
شاعرانی که گفتند:
«صبح در راه و
لحظه‌ی ِ دیدار نزدیک است»
خود مگر به چشم ِ خویش ندیدند
در پس ِ هر روز، شبی تاریک است؟
روز و شب بهانه است
این شب ِ شعرها پر از استعاره‌های ِ کهنه است
من آن ترور گشته در خواب در اتاق ِ خویش
به دست ِ آشنایی که هم‌خواب ِ روان‌ام بود
جان‌ام بود
نشسته ام رو به قبله‌ای
که نازل نگشته برای‌اش هنوز آیه‌ای
فرشته‌ی ِ مرگ نیش‌خندزنان می‌آید و می‌گوید:
«آماده ای؟»
زنی به ضجّه نشسته بر سر ِ جنازه‌ای
می‌گوید:
«شاعر ِ این شعر از همان مصراع ِ اوّل مرده بود
آنک این شعر ِ یتیم،
دیر آمده ای!»
مرگ جان داد و زنده شد
نخستین بار بود کسی بی‌اجازه‌ی ِ خدا رفته بود
هر کجا را که گشتند نبود
شاعر این بار به جایی که هیچ جا نبود، رفته بود
سروده شده در یک‌شنبه ۱۲ آبان ۱۳۸۷ ساعت ۰۲:۴۵
