کودکی‌ام نشسته روی ِ تاب
شاد و بی‌خیال
سبک‌جان؛
با تکانه‌ای می‌رود
از کف ِ زمین
تا خود ِ سقف ِ آسمان
کودکی‌ام
شناور میان ِ ابرها
می‌زند خنده بر بزرگ‌سال‌ها:
– هول ام بدهید … محکم‌تر
دوست دارم بچینم خورشید را
دور از او نشسته ام روی ِ نیمکتی در پارک
می‌خورم حسرت ِ آن روزها را:
– این روزها چرا این قدر بی تاب ام؟
سُر می‌خورد نگاه‌ام ناگهان روی ِ سرسره:
کودکی‌ام
از آن بالا
به پایین که می‌رسد
دیگر برای ِ همیشه بزرگ شده
زنده‌گی همین بود شاید:
جاده‌ای بی‌فراز و پر نشیب
مثل ِ سرسره
برده از یاد مرا چرخ ِ فلک
مرا که کودکی‌ام گذشت
در میان ِ چرخ و فلک
کجا است آن خنده‌های ِ بی‌بهانه؟
کجا است آن گریه‌های ِ ناگهان؟
سال‌ها است
تاب ِ آویخته به میله‌ی ِ نازک ِ کودکی‌ام
داده جای ِ خود را
به قطار ِ وحشت ِ متروی ِ تهران
بازی ِ خطرناکی است شهر ِ بازی ِ زنده‌گی
بازی ِ فقر و ثروت
بازی ِ گم‌نامی و شهرت
بازی ِ ناتوانی و قدرت
آه مادر!
بازی ِ از پیش باخته‌ای ست
بازی ِ مرگ و زنده‌گی
نشانده اند در دورترین واگن
دختری را که عاشق اش بودم
ترس ِ من از تونل‌های ِ تاریک
یا از این مارهای ِ باریک نیست
ترس ِ من این است که مجالی ندهند
تا به ایست‌گاه ِ آخر برسم
و دوباره خنکای ِ گرم ِ آن هدیه‌ی ِ آسمانی را بچشم
هدیه‌ای که از دهان ِ خورشید چیدم
همه ترس ِ من این است که در ایست‌گاه ِ آخر
پای ِ من روی ِ سکّوی ِ انتظار آید
ولی پایی از آن دورترین واگن …
چسبیده به میله‌های ِ مترو
چشم می‌بندم و می‌نشینم باز
روی ِ آن تاب
گوش به زنگ ِ ایست‌گاه ِ آخر
سروده شده در جمعه ۴ شهریور ۱۳۸۷ ساعت ۱۸:۰۵
