نبودیم همانند از همان آغاز
یکی ساحل و
دیگری دریا
کاش بسندیده بودیم
به گاه‌بوسه‌های ِ پرشور ِ موج‌ها و شن‌ها
گاه توفنده، پرنهیب
گاه آرام و سربه‌زیر
کاش نگه‌دار بودیم
حدّ ِ دوری و نزدیکی را
مرز ِ بین ِ آب و خشکی را
ای خلیج ِ شورین‌زبان!
ای گیسوان ِ مشکی‌ات فتنه‌انگیزتر از نفت ِ ایران!
ببخشای این هراسیده را
هراسیده از امواج ِ بلند ِ آتشین‌ات
همان شب که بی‌قرار دل به ساحل‌ام زدی؛
بوی ِ آتش و خون شنیدم
شن‌اشن پس کشیدم تا کویر ِ لوت ِ تنهایی
روز آمد و آفتاب ِ غم
خشکیدی و رفتی
و من:
ساحلی بی‌دریا
زمینی تهی از معنا
باریدی
در سرزمینی دیگر
باریدی
بر سر ِ زمینی دیگر
دریا شدی
و دوباره ساحلی دیگر
ای دریای ِ ساحل‌ساز!
باری دگر
ببار
بر این شن‌زار ِ مرده
بر این ساحل ِ از نفس افتاده در آفتاب
ببار
بارشی دیگر
سروده شده در پنج‌شنبه ۲ آبان ۱۳۸۷ ساعت ۰۴:۳۴
