تا فرای ِ همیشه و از فروی ِ هرگز

عشق
شاخه‌های ِ سنبل بود
بوی ِ تند ِ بنفش ِ به-خود-کشنده‌ای که فریفت ما را
بوی ِ «دوست ات دارم تا فرای ِ همیشه و از فروی ِ هرگز» که نشست بر واژه‌های ِ ما

چند شاخه بوی ِ خوش که خریدیم و در گوشه‌ای رهاندیم
بوی ِ بی‌ریشه‌ای که گریزی نداشت از
فرونشستن و فراموشی

این گونه بود داستان ِ فرونشست ِ خاک ِ زیر ِ آتش ِ عشق
داستان ِ خشکیدن ِ شاخه‌های ِ سنبل
داستان ِ فراموشی ِ عِطر ِ «دوست ات دارم»

عمری نشسته‌ ایم به آمیختن ِ آب و خاک
به آمیختن ِ آتش و هوا
شاید توان رسید به نسبتی که توان شنید باری دگر
آن بوی ِ تند را
تا واژه‌های‌مان شعر شوند باری دگر

سروده شده در پنج‌شنبه ۰۵ دی ۱۳۸۷ ساعت ۲۲:۵۳