درد
چون زن ِ معصومی از عهد ِ قاجار است
زنی که سر می‌کند چادر ِ مشکی ِ غم را
و از خانه بیرون می‌زند
تا دعا یا شفایی یابد
سردی ِ این شب‌های ِ شوی‌اش را
درد
زن ِ زیبایی است
که سیاهی ِ غم‌های‌اش را
لا به لای ِ رخت‌های ِ چرک
می‌شوید و اشک‌های‌اش را
لا به لای ِ سبزی‌ها می‌پاکد
درد
زن ِ رنج‌کشیده‌ای است که حقوق ِ زنانه‌اش هرگز گرفته نشد
شاعر ِ فرّخزادی که آفرید و زایید تمام ِ این جهان را
ولی کوچه‌ای حتّا به نام‌اش نشد
سروده شده در یک‌شنبه ۲۳ آبان ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۰۰
